Wielrennende advocaten krijgen van rechter een lesje aansprakelijkheidsrecht

Nadat twee wielrennende advocaten in de Amstel belanden doordat ze van een hond geschrokken zijn, proberen ze de eigenaar van de hond aansprakelijk te stellen voor de schade. Omdat de man niet vrijwillig betaalt, besluiten de advocaten zelf een advocaat in de arm te nemen en de man te dagvaarden. De rechter wijst de advocaten op het rammelende bewijs en stelt ze in het ongelijk. Na een lesje procesrecht en bewijsrecht, voegt de rechter er nog aan toe het onbegrijpelijk te vinden dat de advocaten hun vordering überhaupt hebben doorgezet.  

Eigenaar hond aansprakelijk voor schade door ongeluk wielrenners?

Eind januari 2022 zijn twee advocaten, kantoorgenoten van elkaar, aan het wielrennen over de Amsteldijk nabij Amsterdam. Ze fietsen dicht op elkaar met ongeveer 26 kilometer per uur. Op enig moment komen ze in tegenovergestelde richting een man tegen die met zijn verloofde en aangelijnde hond aan de overzijde van de weg loopt. De voorste wielrenner schrikt van de hond, remt hard en wijkt uit. Hij komt in het gras naast de Amstel terecht. Zijn compaan kan echter niet op tijd remmen, botst tegen zijn collega en komt vervolgens met zijn fiets en al in de rivier terecht. Diezelfde dag nog sturen ze via Whatsapp een bericht waarin ze melding maken van hun schade. Zo zou het frame van een van de fietsen beschadigd zijn Daarnaast is een van de wielen, de voorvork het stuur en de remmen verbogen. Verder is een bril in de Amstel verloren en heeft de telefoon van de te water geraakte wielrenner “zwemmen niet overleefd”, aldus de advocaat. De schade zou een slordige €5.000,- zijn.

Geen causaal verband

De wet vereist dat voor het aannemen van aansprakelijkheid, sprake moet zijn van causaal verband tussen de gebeurtenis die de schade veroorzaakt en de schade. De kantonrechter oordeelt dat dit causale verband in dit geval niet bestaat. De schade van de voorste wielrenner is namelijk niet ontstaan door de (gestelde) gedraging van de hond. Hij hoefde immers alleen maar uit te wijken en kwam – toen nog zonder schade – in het gras naast de weg terecht. De schade is vervolgens ontstaan door toedoen van de achteropkomende wielrenner, die tegen hem aanbotste. Dat valt niet aan de hondeneigenaar te verwijten, maar aan de achterste wielrenner.

Eigen schuld

Ook die laatste wielrenner vist achter het net. Er is namelijk sprake van eigen schuld. Hij fietste met hoge snelheid op een smalle weg en deed dat zeer dicht op zijn voorganger. Door de onveilige combinatie van snelheid en afstand kon hij zijn fiets niet op tijd tot stilstand brengen, is hij gebotst en kwam hij in de Amstel terecht. Die omstandigheden zijn aan hem zelf toe te rekenen, en niet aan de hondenbezitter. Daarom oordeelt de rechter dat de schade vooral door zijn eigen schuld is veroorzaakt en komt hem geen schadevergoeding toe.

Nieuwwaarde in plaats van dagwaarde

Ook de manier waarop de schade is berekend, wordt door de kantonrechter afgekeurd. Zo zou ten onrechte uit zijn gegaan van de nieuwwaarde van het beschadigde fietsframe, terwijl het zou moeten gaan om de dagwaarde. De rechter merkt op dat het schadevergoedingsrecht niet inhoudt dat de eiser zou moeten worden ‘beloond’ met een splinternieuw frame.

“Het schadevergoedingsrecht behelst niet dat [eiser 2] vanwege het verlies van zijn oude frame beloond zou moeten worden met een splinternieuw frame.”

Geen bewijs

De kantonrechter gaat nog een stapje verder door aan te geven dat zelfs als er wel sprake zou zijn van oorzakelijk verband en toerekenbare schade, de vordering strandt. Een getuige heeft namelijk verklaard dat de hond strak aangelijnd was en geen onverwachte bewegingen heeft gemaakt. Datzelfde verklaren de man die aansprakelijk wordt gesteld en zijn verloofde. Weliswaar verklaart de wielrenner die voorop reed dat de hond “plotseling en onverwachts richting het voorwiel” schoot, maar het blijft bij deze ene verklaring ten nadele van de hondenbezitter. Zelfs de achterop rijdende wielrenner heeft op de zitting verklaard dat hij de hond niet heeft waargenomen, omdat hij achter zijn collega fietste. Meer of andere getuigenverklaringen zijn er niet. De rechter geeft aan dat daarom niet goed te volgen is waarom zij ten koste van gedaagde en ten koste van de rechtspraak, toch hun vorderingen hebben doorgezet. Als advocaten hadden zij beter moeten weten en moeten begrijpen dat er onvoldoende bewijs is voor hun stellingen, zo volgt uit het vonnis.

“Hoewel de vorderingen van [eiser 2] en [eiser 1] al om een andere reden stranden, en die vorderingen verder voor een deel waren gebaseerd op een onjuist uitgangspunt en ook onvoldoende waren onderbouwd, is ook om deze reden niet goed te volgen waarom [eiser 2] en [eiser 1] , zelf advocaten, ten koste van [gedaagde] (en overigens ook de rechtspraak) zijn overgegaan tot het instellen en voortzetten van hun rechtsvorderingen.”

Advocaat aansprakelijkheidsrecht

Hoewel het voor het gevoel heel logisch kan zijn dat een ander aansprakelijk is voor geleden schade, moeten in de praktijk vaak meerdere hordes worden gelopen. Eerst moet aangetoond kunnen worden dat een bepaalde gedraging (in dit geval: de onverwachte beweging van de hond) heeft plaatsgevonden. Vervolgens moet aangetoond worden dat de schade daarvan het gevolg is èn dat geen sprake is van omstandigheden die voor rekening komen van de partij die schade lijdt. Lukt dat niet, dan is de kans groot dat je zaak in het water valt. Een advocaat aansprakelijkheidsrecht kan daarover adviseren.